คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Just Friend : Part1
จริงๆแล้ววันนี้ผมมีเรียนตอนสิบเอ็ดโมงนะ แต่เพราะเพื่อนสนิทตัวยุ่งมีเรียนตอนสิบโมงนี่แหละผมเลยต้องไปก่อนเวลาทุกที-_-
“เสร็จยังจียง” เสียงง้องแง้งๆของบอมมี่ดังมาจากโซฟา ตอนนี้ผมอยู่ในห้องและกำลังแต่งตัวอยู่ครับ วันนี้ผมตื่นสายไปหน่อยเพราะคุณบอมมี่เธอดันไม่ยอมมาปลุกผมนะซิ-_-
ถ้าวันไหนบอมมี่มีเรียนก่อนเธอมักจะมาปลุกผมตลอด แต่ถ้าวันไหนเธอเรียนสายกว่าผมก็จะให้ดาร่ามารับแทนแต่ถ้าไปพร้อมผมเธอก็คงไปนั่งอยู่ที่ร้านกาแฟหรือห้อ'สมุดรอเวลาเรียน ถ้าถามว่าทำไมเธอถึงไม่ขึ้นรถหรือขับรถไปเอง ก็คงเป็นเพราะประการแรกเพื่อนของเค้าขับรถไม่แข็ง ประการที่สองเพื่อนของเค้าเคยหาทางไปเองแล้วแต่ดันโชคร้ายเกือบโดนลวนลาม
ตั้งแต่นั้นมาเค้าก็มีหน้าที่เป็นคนขับมาตลอด ยกเว้นช่วงไหนที่บอมมี่มีแฟนจริงๆจังๆช่วงนั้นแหละที่เค้าจะสบายหน่อย แต่ช่วงนั้นที่ว่ามีน้อยมากเหลือเกินจริงๆ-_-
“ยัง ก็เพราะเธอไม่มาปลุกนั้นแหละฉันถึงช้าแบบนี้”
“ก็ฉันตื่นสายนี่”
“งั้นก็ช่วยไม่ได้ที่ฉันจะช้าแบบนี้-_-”
“ก็ทำให้มันเร็วๆไม่ได้หรือไง-_-^”
“ถ้าอยากให้เร็วก็มาช่วยฉันแต่งตัวนี่มา-_-^” มันไม่ใช่ความผิดของเค้าเลยจริงๆนะ แต่ทำไมเพื่อนตัวดีของเค้าถึงต้องมาเร่งเค้าด้วยก็ไม่รู้ แต่ไอ้ที่พูดไปเมื่อกี้เนี้ยประชดหรอกนะใครจะไปคิดว่าบอมมี่จะเปิดประตูพรวดเข้ามาจริงๆ
“เฮ้ยO_O” ตาโตแบบคนตกใจโคตรๆที่เจ้าตัวเดินเปิดประตูเข้ามา คงจะเป็นโชคดีที่เค้าใส่กางเกงเรียบร้อยแล้ว-_- ให้ตายนี่เค้าหัวใจจะวายตายจริงๆนะเนี้ย
“จะร้องทำไม บอกให้มาช่วยไม่ใช่หรือไง-_-”
“ฉันประชดบอมมี่-_-”
“นั่นแหละไหนๆก็เข้ามาแล้วเดี๋ยวช่วยหยิบของให้ละกัน นายก็แต่งตัวไปซิ-_-” พูดๆเสร็จก็เดินไปหยิบของใส่กระเป๋าให้เค้าตามที่บอกจริงๆ จียงส่ายหัวเบาๆกับบอมมี่ที่กำลังง่วงอยู่กับชั้นหนังสือของเค้าคาดว่าคงจะหยิบหนังสือเรียนของเค้านั้นแหละ ก่อนจะหันไปหยิบเสื้อมาใส่และจัดแจงตัวเองอีกเล็กน้อย
“เสร็จแล้วๆ”
“อืม จียงนายเอาหนังสือไว้ไหนทำไมฉันหาที่ชั้นวางหนังสือไม่เจอ” จียงขมวดคิ้วนึกถึงหนังสือที่ต้องใช้วันนี้ก่อนจะมองไปที่โต๊ะหนังสือใกล้ๆกับเตียงก็พบว่ามันวางอยู่ที่นั่น สงสัยทำงานส่งแล้วไม่ได้เก็บเข้าชั้นมั้ง
“อยู่นี่ๆ” พูดเสร็จเค้าก็เดินไปหยิบมาก่อนจะรับกระเป๋าจากมือของหญิงสาว แต่ตอนที่เค้ากำลังจะหมุนตัวเดินไปที่ประตูห้องบอมมี่กลับกระชากแขนเค้าไว้ซะก่อน
“มีอะไรเหรอ” จียงหยุดยืนนิ่งๆเมื่อเห็นว่าบอมมี่จ้องหน้าเค้าเงียบๆ ก่อนที่เค้าจะรู้สึกว่าหน้าหวานๆของเพื่อนกำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้ จนเจ้าตัวต้องค่อยๆขยับตัวออกเล็กน้อยกับความใกล้ในระยะอันตรายนี่
“อยู่นิ่งๆซิ” ทำเสียงดุจบก็จ้องเขม็งอยู่อย่างนั้น และก็เป็นอีกครั้งที่จียงใช้เวลาสำรวจเพื่อนสนิทคนสวยที่อยู่ใกล้ๆตรงหน้า
ตากลมโตเป็นประกายสดใสทุกครั้งที่อารมณ์ดีแต่พอเวลาโกรธหรืออารมณ์ไม่ดี ไอ้ตากลมๆคู่นั้นก็จิกใส่จนแอบหวั่นๆไปบ้าง แก้มใสอมชมพูเล็กน้อยยิ่งพอเวลาโกรธหรืออายนะแทบจะแดงแปร๊ดเลย จมูกรั้นนิดๆบอกได้ชัดเจนว่าเจ้าตัวออกจะดื้ออยู่ไม่น้อย ปากอิ่มที่มักจะเอื้อนเอ่ยเสียงหวานๆเสมอเป็นสีอ่อนๆตามธรรมชาติ ไหนจะใบหน้าใสๆเกลี้ยเกลานี่อีกละ
ถึงเพื่อนเค้าออกจะแปลกๆและเข้าใจยากตามนิสัยของกรุ๊ปเลือดเอบีแล้ว แต่ก็อดไม่ได้ที่จะยอมรับเลยละว่าตำแหน่งดาวคณะกับตำแหน่งบาร์บี้ของมหาลัยเหมาะกับบอมมี่จริงๆ
“นี่ไง ว่าแล้วว่าเป็นขนตาจริงๆด้วย^^” จียงสะดุ้งน้อยๆเมื่อเห็นว่าบอมมี่ยื่นเจ้าเส้นขนตาเล็กๆมาแทบจะทิ่มหน้าเค้าแถมยังยิ้มกว้างอีก สรุปที่ให้เค้าอยู่นิ่งๆเพราะจะหยิบขนตาออกเนี้ยนะ-_-
“นี่ อธิฐานแล้วเป่ามันซิ” ไม่พอยังยื่นให้เค้ารับไอ้ขนตาเส้นเล็กๆอีก เพื่อนเค้าอายุเท่าไหร่กันแน่เนี้ย
“ไร้สาระน่า รีบไปได้แล้ว” ว่าจบก็คว้าแขนเพื่อนสนิทตัวเองออกไปขึ้นรถก่อนจะจัดการปิดบ้านและขับรถออกไปมหาลัยเพื่อให้คนข้างๆเข้าเรียนได้ทัน
“นายนี่มันจริงๆเลยจียง ทำไมไม่เชื่อฉันบ้างล่ะ-_-” ยัง-_- ยังคงบ่นไม่จบ นี่สรุปแล้วบอมมี่ไม่พอใจที่เค้าไม่ยอมอธิฐานตามที่เธอบอกใช่ไหมเนี้ย
“ถ้าไอ้การที่ขนตาร่วงแล้วเอามาอธิฐานก่อนจะเป่าให้ลอยไปตามลมเป็นจริงนะบอมมี่ ป่านนี้ฉันรวยกว่านี้ไปแล้วมั้ง” ไม่รู้ใครไปเอาความคิดแบบนี้ใส่หัวเพื่อนของเค้าว่าการทำแบบนั้นจะทำให้คำอธิฐานเป็นจริง-_- สาบานว่าผู้หญิงที่อยู่ข้างๆเค้าตอนนี้เรียนมหาลัยแล้ว
“ไม่เชื่อก็อย่าเชื่อ-_-” ว่าจบก็กระแทกตัวอย่างหงุดหงิดก่อนจะเปิดเพลงในรถของเค้ากลบอารมณ์หงุดหงิดตัวเอง มันก็แค่เรื่องหลอกเด็กนั้นแหละไม่งั้นคำอธิฐานคงเป็นจริงตั้งแต่บอมมี่บอกเค้าแบบนี้ครั้งแรกแล้ว ไม่ต้องรอนานขนาดนี้หรอก
และเป็นเรื่องปกติทุกครั้งถ้าเค้าเลิกเรียนทีหลัง พอเดินลงมาจากตึกเรียนในคาบสุดท้ายแล้ว เค้าและเพื่อนๆที่เรียนวิชาเดียวกันมักจะเห็นดาวคณะจิตวิทยานั่งรออยู่ที่โต๊ะว่างใต้ตึก ช่วงแรกๆเพื่อนๆที่ไม่รู้ก็แซวกันยกใหญ่แต่พอเจอแบบนี้บ่อยๆก็ชินละ บางทีถ้าจียงติดคุยงานกับอาจารย์เพื่อนคนอื่นก็ลงมานั่งคุยกับเธอเป็นเพื่อนรอเค้าด้วยซ้ำ
“รอนานไหม” จียงเดินเข้าไปนั่งตรงหน้าหญิงสาวที่กำลังหยิบหนังสือของตัวเองมานั่งอ่านรอเค้า ไม่น่าเชื่อใช่ไหมว่าผู้หญิงบ้าๆบอมๆอย่างบอมมี่จะเรียนสาขายากๆอย่างจิตวิทยา
“นานมากกกก-_-” ลากเสียงให้เค้ารู้ว่ารอนานมากจริงๆ แต่ทำไงได้เค้าก็ต้องเรียนนี่หว่า
“แล้วเพื่อนๆกลุ่มเธอไปไหนหมดล่ะ” จียงถามถึงบรรดาเพื่อนและน้องกลุ่มเธออีกสามคน ซานดาร่าปาร์คเด็กนิเทศพ่วงตำแหน่งดาวมหาลัยเพื่อนรุ่นเดียวกับบอมมี่ สองคนนี้อยู่ด้วยกันทีไรหนุ่มๆมองตามคอแทบเคล็ดทุกที-_- ลีแชรินรุ่นน้องปีสองตำแหน่งราชินีของคณะแฟชั่นดีไซน์มีแบรนด์เสื้อผ้าเป็นของตัวเองด้วยใช้ชื่อในวงการว่าซีแอล กงมินจีเฟรชชี่ปีหนึ่งแดนซ์ซิ่งควีนของคณะที่ชนะการแข่งเต้นทุกครั้ง เพื่อนๆของบอมมี่แต่ละคนดีกรีดังๆทั้งนั้นเลยว่าไหม ยิ่งพอสี่คนนี้อยู่ด้วยกันนะหนุ่มๆแทบละลายเลยทีเดียว
“ดาร่าไปรับชอนดุงแล้ว แชรินกลับไปร้าน มินจีไปสอนเต้นที่อคาเดมี่”
“โอ้โห แต่ละคนงานรัดตัวทำไมเธอถึงมานั่งว่างล่ะ”
“เอาจริงๆนะ ฉันขี้เกียจเข้าร้านเลยมานั่งรอนายอยู่เนี่ยไม่งั้นขอติดรถไปกับดาร่าแล้ว-_-” จียงหัวเราะน้อยๆเมื่อบอมมี่ยอมสารภาพออกมา จริงๆแล้วที่บ้านของบอมมี่เปิดร้านกาแฟแถวใกล้ๆบ้านแต่นานๆทีถึงจะเข้าไปดูแลเพราะเจ้าตัวเรียนหนัก นานๆเลยแวะเข้าไปดูแลร้านทีแต่ก็หายห่วงเพราะมีลูกจ้างที่ไว้ใจได้
“แล้วยองเบกับท็อปละ”
“ไปหากกิ๊ก-_-”
“ฉันว่าสองคนนั้นไม่มีหรอก คนที่จะมีคือนายไม่ก็ซึงรีมากกว่า-_-”
“จ้าๆๆ ไอ้สองคนนั้นมันคนโปรดเธอนี่ไม่เหมือนฉันกับซึงรี”
“รวมแดซองด้วยซิ นั่นนะคนโปรดที่สุดเลยนะฮ่าๆๆ^^” นึกๆไปแล้วก็แอบสงสารแดซองนะที่กลายเป็นคนโปรดของบอมมี่ ไม่ใช่อะไรหรอก-_- แดซองชอบโดนบอมมี่แกล้งตลอด ไอ้บ้านั่นก็ขี้ตกใจเหลือเกินบอมมี่ก็เลยแกล้งเล่นยกใหญ่เลย ส่วนอีกสองรายอย่างท็อปกับยองเบที่กลายเป็นคนโปรดได้เพราะมีขนมมาฝากตลอด
“สรุปแล้วสองคนนั้นไปไหน”
“ยองเบมีนัดกับที่บ้าน ท็อปก็คงเหมือนกัน”
“เหรอ ว่าจะเอาสูตรทำคัพเค้กไปให้ท็อปซะหน่อย”
“หืม เอาไปให้ทำไม?”
“เห็นท็อปบอกว่าฮเยยุนออนนีจะเอาไปทำให้แฟนมั้ง ไม่เป็นไรเดี๋ยวโทรไปบอกเองก็ได้”
“แล้วนี่จะกลับหรือยัง”
“อืม กลับซิ^^” จียงเอื้อมมือไปหยิบหนังสือเล่นหนาตรงหน้าหญิงสาวมาถือไว้เองก่อนจะใช้มือข้างที่ว่างจับข้อมือของเพื่อนสนิทก่อนจะเดินไปที่ลานจอดรถ มันก็เป็นเรื่องปกติที่เค้ามักจะทำทุกครั้งเวลาบอมมี่ต้องกลับบ้านพร้อมเค้า ที่ถือหนังสือให้เพราะเห็นว่าหนังสือมันหนักมากและเค้าก็เป็นสุภาพบุรุษพอที่จะถือให้ ที่จับข้อมือให้เดินไปด้วยกันก็เพราะเพื่อนของเค้าชอบเดินเหม่อ บางทีเหม่อจนแทบจะชนคนอื่นด้วยซ้ำเหตุผลมันก็แค่นั้นเองจริงๆ แค่นั้นเองจริงเหรอ-_-?
ขอโทษที่หายไปหลายวัน ธุระกิจรัดตัวตลอดช่วงนี้ ฮ่าๆๆ^o^
ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามกันมาตลอดนะคะ ช่วงนี้อาจจะไม่ได้อัพถี่แล้วแต่จะพยายามหาเวลาว่างๆมาอัพให้นะ^^ Thank You Chuuuuu~
ความคิดเห็น